The Fall - Behind The Counter
The Manhattan Love Suicides - Suzy Jones
Het is je hopelijk niet ontgaan dat het afgelopen vrijdag weer John Peel Dag was. Hier in Amsterdam had het Transformed Dreams label in dat kader een avond vol bandjes georganiseerd in de OCCII. Wegens gezellige dingen te doen elders was ik er zelf pas laat bij, maar op tijd voor Persil die, in vergelijking met de eerdere keren dat ik ze dit jaar zag, verdomd poppy uit de hoek kwamen. Voor de gelegenheid sloten ze af met twee covers van typische Peel-nummers waarvan ik, om eerlijk te zijn, alleen Behind The Counter van The Fall herkende. Klaperrr van de avond waren wat mij betreft desalniettemin de Manhattan Love Suicides. Dit Leedse viertal heeft duidelijk goed opgelet toen Alan McGee uitlegde hoe de ultieme band moet klinken - als een kruising tussen de Shangri-La's en de Stooges - en deden dus in nauwelijks van écht te onderscheiden Jesus & Mary Chain fuzzpop maar dan met een valse en tot in het diepst van haar ziel verveelde zangeres, een gitarist en een bassist die heel hard naar hun vingers liepen te kijken en derhalve, ondanks hun zonnebrillen, niet echt stoer wilden overkomen en twintig minuten aan een tikkeltje amateuristische, maar wel hele lieve nummers (en één heel slecht, experimenteel slotnummer).

Kluge Leute - En D'r Navel
Zaterdag even in de Winston wezen kijken voor de Kluge Leute; een van de eerste, en leukste, voortekenen van de onvermijdelijke golf aan door Spinvis geïnspireerde bandjes die ons de komende jaren gaat overspoelen. Knutselpop met gezingzegde Nederlandstalige teksten dus. Alhoewel daar waar Erik De Jong voor de quasi-poetische uitsnedes uit het dagelijkse leven gaat de Leute gewoon een beetje sufgeblowd in de microfoon mompelen; veel herhalingen en bij tijd en wijle niet on-melig. Muzikaal is het viertal op het podium op z'n best als de invloed van de producers achter de schermen - de mensen van het Beluga label - zich het duidelijkst laat gelden, want dan is het een soort kruising tussen Rubberen Robbie en de Gorillaz en zo'n beetje de leukste band van Nederland. Wanneer de knoppendraaier van dienst zich koest houdt en de organist achter het halve drumstel gaat zitten is het iets te elementair en te veel stoned aangeklooi. Wellicht leuk voor in een rijkelijk met jazzsigaretten gelardeerde oefenruimte, maar een tikkeltje vermoeidend op het podium.

The Knife - Afraid Of You
Kortom, op zondagavond was ik lekker warmgedraaid en wie zouden er voor een spectaculairdere afsluiting van een weekendje bandjes kijken kunnen zorgen dan de Knife met hun tussen majestueus en mysterieus laverende techno-pop met kunstzinnige aankleding. Maar het viel een beetje tegen. Het was er allemaal wel, maar het was niet die zinderende totaalervaring waar ik op gehoopt had. Het oogde adembenemend: het Zweedse tweetal - met of bivakmutsen of apenmaskers op, kon het niet zo goed zien in het donker - stond achter een vóór op het podium gehangen semi-doorzichtbaar scherm. Met achterop het podium ook nog een videoscherm dus dubbel zo veel beeld voor de prijs van één. Op een gegeven moment floepte er aan de linkerkant nóg een scherm aan waarop een meezingend gezicht werd geprojecteerd. Dit truukje werd even later herhaald met twee reuzegrote wattenstaafjes aan de réchterkant. En dan stonden er op het podium ook nog twee etalagepoppen. Met de lichtshow erbij viel er kortom een hoop te zien. Wellicht was dit express om de aandacht af te leiden van het feit dat muzikaal gezien we eigenlijk net zo goed thuis de cd hadden kunnen opzetten. Misschien ben ik diep in m'n hart toch wel gewoon een rockist maar live verwacht ik meer dan dat. Als ik een rockbandje ga zien weet ik dat het niet zo strak maar wel rauwer en harder en energieker dan op plaat gaat klinken. Op diezelfde manier verwacht ik ook van electronische muziek méér op het podium; ook harder en energieker maar vooral grootser en wijdloperiger, zoals Underworld en, nooit gedacht dat ik dit nog eens in een positieve context zou gebruiken, Faithless. Ondanks de enthousiast, maar verder onhoorbaar, met z'n drumstokjes op een synthpad meppende mannelijke helft van het duo klonk de Knife op een enkele uitzondering na - Heartbeats kreeg een soort van gothiclounge jasje - precies zoals op plaat met als dieptepunt een fade-out aan het eind van een van de meer dansbare nummers. Hoe haal je dat in hemelsnaam in het hoofd? Uit de reactie van het publiek elke keer als de beat inviel was duidelijk af te leiden dat je op zo'n podium best wel mag uitpakken met de lekker lange 12"-versie met extra brug en ellenlang coda. Het klonk overigens wel fantastisch. Het geluid kwam vanuit alle hoeken van de zaal. Dat is dan weer een voordeel boven een standaard rockbandje dat altijd vanaf het podium klinkt, maar het blijft, net als de visuele aankleding, slechts, wel, aankleding. Afraid Of You is trouwens de Knife's debuutsingle uit 2001. Ze speelden het verder niet - en het is om eerlijk te zijn meer een curiosum dan een écht goed nummer - maar ik kwam het toevallig van de week op zoek naar iets anders tegen op een verzamel-cd van het inmiddels te ziele Zweedse webzine en mailorder Benno.com.

10.18.2006 // # // 0 reacties


STEREO

last.fm
mp3vandedag
gigposters
homo economicus
e-mail
rss


Creative Commons License